Przedział II

Przedziały w czarodziejskim Expressie nie różnią się wcale od tych w mugolskich pociągach. Niewielkie, prostokątne, z rozsuwanymi drzwiami. Na wprost duże okno, przez które uczniowie mogą podziwiać malownicze krajobrazy. Wygodne siedzenia z zagłówkami sprawiają, ze pasażerowie mogą spędzić długą podróż w bardzo komfortowych warunkach. Miejsc w przedziale jest osiem - nie za dużo, nie za mało. Nad każdym z nich zamontowano metalową półkę na bagaże. Bez problemu mieści się na niej potężny kufer lub klatka z ulubionym zwierzątkiem. Pod oknami znajdują się też małe, składane stoliki. Młodzi czarodzieje mogą grac na nich w karty albo szachy. W końcu kilkugodzinna podróż każdemu może się sprzykrzyć! W wyposażaniu wagonów nie zapomniano także o drobnych elementach dekoracyjnych. Dlatego tuż nad zagłówkami siedzeń przykręcono niewielkie lusterka, a grube, czerwone zasłony zawieszono tuż obok drzwi. Dzięki temu pasażerowie podróżujący w danym przedziale mogą sobie pozwolić na odrobinę prywatności.

Eve rozglądnęła się niepewnie po przedziale. Zastanawiał się czy aby na pewno może tam wejść. Uznała, że nawet jeśli to nie jej dane było zająć miejsce w owym przedziale, szybko pomknie sobie do drugiego.
W pociągu strasznie ciężko był się poruszać. Czarodzieje blokowali miejsce sobie nawzajem. Drahmon przywitała się z wieloma osobami. Rzucała się sobie nawzajem w ramiona ze znajomymi, których nie widziała przez całe wakacje. Zdawały się one ciągnąć w nieskończoność. To nie tak, że Evelin nie mogła doczekać się, aż usiądzie w jednej ze starych poniszczonych ławek w Hogwardzie i będzie wysłuchiwać jakże to interesujących wykładów nauczycieli. Po prostu uwielbiała dobrze się bawić. Nie patrzyła na szkołę, jak na miejsce pilnego uczenia się i pisania trudnych testów. Dla niej była to trwająca dziesięć miesięcy dyskoteka. Eve należała do osób będący optymistami. Nawet gdyby znajdowała się w nie wiadomo jak trudnej sytuacji, wierzyła, że da radę się z tego wykaraskać. To, że była inteligentna osobą, wcale nie szło w parze z tym, że ma zamiar się uczyć. Siadała co jakiś czas przy książkach, udawała, że patrzy na coś, tudzież czyta, przez pięć minut, a następnie szła wpakować się w następne tarapaty.
Na horyzoncie pojawiła się jakaś znajoma osoba. Evelin uśmiechnęła się pod nosem, że może tym razem nie usiądzie sama w przedziale:
- Heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeej! - krzyknęła na cały korytarz. Ludzie dziwnie się na nią popatrzyli, tak jakby nie wiedzieli czy się z niej śmiać, czy powiedzieć żeby się zamknęła. - No co? Nie wiedzie co to radość?